Het is weer bijna Valentijnsdag en dan hoor je wat vaker Ik hou van jou dan anders. Maar er is wel wat geks mee, want wij Nederlanders hebben een heel andere liefdesfrase dan andere Europeanen. Onze Europese taalburen zeggen namelijk wat anders als ze iemand de liefde willen verklaren: I love you, je ’t aime, Ich liebe dich: ik heb je lief dus. Maar wij moeten het dus weer anders doen met ons ‘ik hou van jou’. Hoe komt het eigenlijk, dat in ons ‘ik hou van jou’ het werkwoord houden zit?

Dat zit zo: In het Middelnederlands betekende houden van: iets in leen houden van iemand. Sindsdien heeft de betekenis een lange weg afgelegd. In de middeleeuwen betekende ‘houden van’: iets in leen hebben van, iemands vazal zijn, afhankelijk zijn van iemand. Vandaaruit kreeg het de betekenis ‘om iemand geven, zich om iemand bekommeren; ophebben met’.

De betekenis veranderde van iets in leen houden van iemand, via iemands vazal zijn naar: afhankelijk zijn van iemand. Daarna werd het: een band hebben met iemand, om iemand geven en de betekenis eindigde met iemand liefhebben. Dus het heeft in de oude betekenis onder andere iets weg van ‘lenen’, ‘afhankelijkheid’, en ‘geven om’.

Relaties zijn natuurlijk ook gefundeerd op afhankelijkheid. Want een relatie is een verstandhouding, een connectie tussen twee mensen of voorwerpen. En omdat jij maar een van die twee bent, ben je automatisch afhankelijk van de ander om die relatie in stand te houden.

Het feit dat je iets ‘houdt’ van iemand, betekent dus ook dat het niet van jou is, maar tijdelijk, in leen. Houden van iemand heeft dus ook een mooie vergankelijkheid verwerkt in zijn betekenis. Je hebt elkaars hartje dus te leen van elkaar. En dat moet je samen heel zorgvuldig vast houden!