Ja, ik geef het toe: ik heb een beroepsdeformatie. Een hele lastige, vervelende afwijking. Een gevaarlijke soms ook, vooral in het verkeer. Ik moet, moet echt alles, ja alles lezen.

Zes jaar was ik, toen ik mijn intrede deed in de wondere wereld van de letters. Het allereerste woord wat ik kon schrijven was ‘aap’. Apetrots was ik ook, dat ik dat kon. Lezen: ik ben er meteen aan verslaafd geraakt. Op mijn twaalfde had ik de hele jeugdbibliotheek van mijn woonplaats uitgelezen, was de boekenkast van mijn ouders al drie keer uit en geen tijdschrift bleef veilig voor mij. Zelfs de televisiegids moest er aan geloven. Wanneer mijn ouders het journaal, de actualiteiten en andere saaie volwassenenprogramma’s keken, verdronk ik in een of andere roman.

Tegenwoordig werk ik de hele dag met woorden en letters. Je zou zeggen dat je er dan wel genoeg van krijgt. Maar toch kan ik het niet laten. Rijd ik op de snelweg, dan MOET ik alle opdrukken op alle vrachtwagens lezen. Geen reclamebord ontkomt aan mijn waakzame leesgekte. Tegenwoordig erger ik me kapot aan alle blikken en houten bordjes met teksten in het Engels. Ze zijn bijna allemaal hetzelfde! Vandaag zag ik er eentje met een fout: is er een heel woord weggelaten! Ben ik op een feestje, dan blijft geen shirt met opdruk onbelezen. “Wat, kijk jij nou naar mijn borsten?’ “Nee, ik lees wat je op je shirt hebt staan…” Gelukkig ben ik geen man, dat scheelt weer wat klappen. En die merkstift om eventuele spelfouten te verbeteren heb ik ook niet standaard op zak. De ultieme ontspanning? Met een boekje in een hoekje, nog steeds.

Ik zit er over te denken om een club voor leesgekken op te richten. Ik weet namelijk dat ik niet de enige ben. Dus moet jij ook alle letters belezen hebben? Heb je geen rust voor je iedere poster, shirtje, graffiti of reclame hebt gezien? Weet dat je niet alleen bent en kom bij mijn club!